روغن گوسفندی درجه یک محصول فرعی کل زنجیره گوشت هستند» در حالی که این جمله اول بسیار ساده به نظر می‌رسد، اما شامل دو واقعیت مهم است:
روغن گوسفندی به این صورت تولید نمی شوند آنها فقط در رابطه با پرورش حیوانات برای تولید گوشت، تخم مرغ، شیر یا پشم تولید می شوند.
روغن گوسفندی محصول جانبی، همراه یا فرعی تولید یک فرآورده حیوانی دیگر هستند.
حجم چربی های حیوانی با افزایش تولید گوشت، تخم مرغ، شیر یا پشم افزایش می یابد، اما با افزایش تقاضا برای چربی های حیوانی، تولید آنها افزایش نمی یابد.
حیوانات برای روغن گوسفندی پرورش داده نمی شوند مانند دانه های روغنی که برای روغن نباتی کاشته می شوند.
تفاوت دیگر با دانه های روغنی این است که مانند تولید روغن ماهی، فرآوری محصولات جانبی حیوانی همیشه شامل یک مرحله پردازش حرارتی (ذوب) است پردازش سرد امکان پذیر نیست.
دو دسته کلی از روغن گوسفندی وجود دارد: خوراکی و غیر خوراکی علاوه بر این، اتحادیه اروپا چربی‌های غیرقابل خوردن را در سه گروه خطر مختلف طبقه‌بندی کرد.
چربی دیگری در این فصل گنجانده می شود: روغن های پخت و پز استفاده شده (UCO) / گریس زرد (YG) و گریس قهوه ای (BG)، حتی اگر این چربی ها عمدتاً از روغن های گیاهی تشکیل شده باشند.
جمع‌آوری و درمان این چربی‌ها اغلب در سبد کسب‌وکار رندرها قرار می‌گیرد تا در کار تولیدکنندگان روغن نباتی.
با وجود اینکه شیر و فرآورده های شیر و ماهی و فرآورده های فرعی ماهی نیز از فرآورده های جانبی حیوانی هستند، در فصلی جداگانه به فرآوری آنها پرداخته خواهد شد.
تاریخچه رندر را می توان از زوایای مختلف بررسی کرد از زمان رومیان، هنر صابون سازی از خاکستر و چربی تبدیل شده به خوبی شناخته شده است.
کاربردهای دیگر برای چربی های حیوانی، مانند شمع سازی از گاو و پیه گوسفند، بعداً مطرح شد.
در اواسط قرن نوزدهم فرآیند رندرینگ نیز صنعتی شد رندر در تابه های باز روی آتش های باز به یک سیستم کشتی بسته ایمن تر تبدیل شد.
جنبه دیگر این بود که با رشد شهرها در اروپا، سیستمی برای جمع آوری و درمان یا دفع دام مرده در خارج از دیوارهای شهر به دلایل بهداشتی ایجاد شد.
در حالی که در قرون وسطی پوست انداختن حیوانات به دلیل پوست و پوست آنها و شاید تولید طعمه برای شکار گرگ تنها سود اقتصادی برای این مرد بود، تولید محصولات جانبی حیوانی برای پروتئین و چربی اکنون جذاب تر از دور انداختن لاشه ها شده است.
در پایان قرن نوزدهم، این محصول جانبی پروتئینی نیز ارزشمند شناخته شد ابتدا به عنوان کود مورد استفاده قرار گرفت، اما به زودی به عنوان یک ترکیب خوراک پروتئین مورد استفاده قرار گرفت.
